Blog

Als mensen horen dat ik kok ben, krijg ik meestal positieve reacties en zijn ze nieuwsgierig over het waarom? Ik kan het niet uitleggen, sommige koks zeggen dat het hun passie is, of hun roeping. Dat is het niet voor mij, hoewel ik vol vuur en passie praat als het gaat over eten. Ook wanneer ik tips geef over hoe het beste een reebout te bereiden, ga ik tekeer als een Jehova aan je deur, die maar niet weg wil gaan.

Het is veel erger dan dat. Het is een regelrechte obsessie! Ik ben er mee geboren, het is iets wat heel diep in mij zit. Waar ik ook ben, altijd ben ik op zoek naar eten, zoals een junkie op zoek is naar zijn volgende shot. Als ik naar mijn vader ga, probeer ik of ik langs mijn favoriete snackbar kan gaan, vanwege het meesterlijk broodje bal daar. Straatnamen in mijn eigen stad – ik woon er al 10 jaar – ken ik nauwelijks, maar ik kan je wel zo vertellen waar je moet zijn voor een specifiek restaurant of kroeg. Zelfs in het buitenland weet ik binnen een paar dagen waar je de specialiteiten moet halen en ik vergeet ze niet. Zo kon ik in Jakarta (met bijna 10 miljoen inwoners, groter dan New York), na ruim 2 jaar, bijna blindelings lopen naar mijn favoriete eetplekjes.

Deze obsessie manifesteerde zich al vroeg in mijn jeugd. Voor alles wat haren heeft, ben ik allergisch, dus heb ik nooit echt huisdieren gehad; op een paar goudvissen en een konijn die ik “Haasje” (en binnen een week ergens anders heen moest) noemde, na. Hierdoor heb ik niks met dieren, zoals sommige mensen puppies of kittens schattig vinden.

Nee, ik heb een hele andere fascinatie voor dieren. Toen ik klein was en een dier zag lopen, vroeg ik me altijd af hoe dat zou smaken. Hond, kat, gordeldier, olifant, het maakt niet uit.

Een schilder ziet de wereld met zijn ogen, een muzikant met zijn oren en ik zie de wereld met mijn tong*. Als ik rondloop op een markt, komen er gelijk tientallen gerechten op in mijn hoofd. Geef je me niet op tijd te eten, dan word ik zwaar chagerijnig en duurt het echt te lang en krijg ik zelfs moordneigingen. Alleen maar omdat mijn maag knort.

Als ik zap op tv en zie iets met eten langskomen, dan moet ik gewoon even zien, waar het over gaat. Het internet speur ik af naar series over eten en het enige YouTube kanaal waar ik op ben geabonneerd is “Cooking with Dog”. Mijn bucketlist bestaat voor een groot gedeelte uit restaurants en gerechten. Een complete obsessie is het en ik geeft het volmondig (pun intended) toe.

Mijn naam is Robert Voesten en ik ben een foodjunkie….

_{* Vrij naar R. Giphart in “Troost”}